Τι έγινε πραγματικά στο Θεογέφυρο;

Τώρα που η βιαστική θεωρία της "ξαφνικής νεροποντής" κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος, ήρθε η ώρα να δούμε τί πραγματικά συνέβη στο Θεογέφυρο:

Το γεφύρι αυτό (κι ολόκληρη η περιοχή του) κηρύχτηκε φυσικό και αρχαιολογικό μνημείο γιατί αποτελούσε ένα σπάνιο φυσικό φαινόμενο και ταυτόχρονα μιά σπουδαία ανθρώπινη παρέμβαση πάνω σε φυσικό σχηματισμό: Σε άγνωστους χρόνους, (δεν θα πρέπει να αποκλείσουμε την βυζαντινή περίοδο) λόγω της σπουδαιότητας του φυσικού αυτού περάσματος, ριψοκίνδυνοι τεχνίτες κατασκεύασαν αλλεπάλληλες καμάρες στήριξης (κατάντη) κι έχτισαν με τοίχο ένα ρήγμα  ανάντη του Θεογέφυρου.
Ο στόχος ήταν να στηρίξουν τον εύθραυστο σχηματισμό και να εξασφαλίσουν άνετη διάβαση από το κατάστρωμα.

Αυτά από τους παλιούς, οι οποίοι ήξεραν ότι το Θεογέφυρο αποτελούσε το μοναδικό πέρασμα του Καλαμά το χειμώνα. Καμιά ανθρώπινη κατασκευή δεν είχε αντέξει στο πέραμα των χιλιετιών πάνω στο ατίθασο ποτάμι. Αρχαίες Γέφυρες (ίσως μιά ελληνιστική στα Γίτανα και μιά ρωμαϊκή στη Μαστιλίτσα) είχαν πάψει από καιρό να υπάρχουν. Το γεφύρι της Μενίνας είναι αμφίβολο αν λειτούργησε ποτέ, η γέφυρα της Οσντίνας καταστράφηκε, του Ράϊκου έπεσε. Το Θεογέφυρο έπρεπε με κάθε θυσία να σταθεί όρθιο.
Ο κανονικός αύλακας, αυτός που οδηγούσε από την πηγή στη δεξιά πάντα όχθη κι έβγαινε μέσω σήραγγας που σκάφτηκε στο βράχο, στον κάμπο του Λίθινου, δεν ενοχλούσε πολύ.

Ούτε το μονοπάτι που ένωνε την δεξιά με την αριστερή όχθη.

Μέχρι που έφτασε η εποχή μας: Από το τότε ξεκίνησε η αντίστροφη πορεία για το φυσικό και αρχαιολογικό μνημείο!

 Όταν κατασκευάστηκε ο δρόμος χωμάτινος στην αρχή, άρχισαν τα "έργα" στην περιοχή.  Για την επικοινωνία των γύρω χωριών, ασφυχτικά κοντά στο μνημείο, τοποθετήθηκε μια στρατιωτική γέφυρα "μπέλεϋ", απ' αυτές που μετά τον εμφύλιο σπάρθηκαν κυριολεκτικά στα ποτάμια.
Οι τσιμεντένιες βάσεις έπεσαν (πού αλλού;) πάνω στις βάσεις του Θεογέφυρου, προσθέτοντας ένα ασήκωτο βάρος στα κατάντη.
Όμως το κακό δεν σταμάτησε εκεί:                 
Πάνω στο κατάστρωμα, κατασκευάστηκαν πέτρινες κολώνες για να στηρίξουν ένα τσιμεντένιο αρδευτικό αυλάκι που οδηγούσε το νερό από την δεξιά όχθη (από την μεριά του Λίθινου) στον κάμπο του Σακελλαρικού.
Αυτό πρόσθεσε φοβερό βάρος πάνω στο κατάστρωμα και από τις διαρροές, άρχισαν να κατατρώγονται τα ευαίσθητα πετρώματα.

 (φωτογραφία του Απόστολου Βερτόδουλου)

Θα περίμενε κανείς ότι αφού το Θεογέφυρο κηρύχθηκε επιτέλους φυσικό και αρχαιολογικό μνημείο, θα το πρόσεχαν επιτέλους, ώστε να το απαλλάξουν από τα πρόσφατα βάρη.

Κι όμως...

Όταν έγινε γνωστή η περιοχή, άρχισαν τα έργα της...ανάπλασης!
Λες και δεν έφτανε από μόνο του αυτό το υπέροχο στολίδι. Έπρεπε να του προσθέσουμε πλακόστρωτα και βρυσούλες, πέργολες και μονοπάτια, φωτισμούς και...ταμπέλες!

Αντί να απομακρυνθεί αμέσως ο τσιμεντένιος αρδευτικός αγωγός μαζί με την σιδερένια γέφυρα, γεννήθηκε η τρελή ιδέα!
Να παραμείνει η μπέλεϋ και να ΜΗΝ περάσει από πάνω της ο αγωγός (για να μην την επιβαρύνουν;;;)
Έγινε η μελέτη (και εγκρίθηκε από την Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων) όλο το καρακιτσαργιό. Πλακόστρωτα βρυσούλες, πέργολες πρόσθετοι ΠΕΤΡΙΝΟΙ ΤΟΙΧΟΙ αντί για ξύλινα προστατευτικά κάγκελα και ...το ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΟΛΩΝ:
Να σκαφτεί το κατάστρωμα του μνημείου, και να τοποθετηθεί εκεί πλαστικός αγωγός μήκους 40 περίπου μέτρων!

 Ο εργολάβος, για να αυξήσει την απόσταση, έσκαψε...διαγώνια!
Κανείς ποτέ δεν έλεγξε, αν τα νερά που έτρεχαν το καλοκαίρι από το θεογέφυρο, δεν οφείλονταν στην πρωινή δροσούλα, αλλά σε κακοτεχνία του αγωγού!

Για το Θεογέφυρο άρχισε η αντίστροφη μέτρηση.

Όμως τα πράγματα δεν τελείωσαν εκεί. Αφού "αξιοποιήθηκε" το μνημείο, χιλιάδες επισκέπτες απ' όλο τον κόσμο άρχισαν να θαυμάζουν την περιοχή. Και φυσικά αυτό χρειαζόνταν μεγαλύτερο δρόμο. Ο οποίος φτιάχτηκε (χωρίς αντιστήριξη) δίπλα στο Θεογέφυρο. Κι άρχισαν να περνάνε όχι πια μουλάρια φορτωμένα, αλλά λεωφορεία γεμάτα κόσμο. Και φυσικά ο δρόμος ...έκατσε.

Πανικός στην Περιφέρεια! Θα πέσει ο δρόμος! Να τσάπες, να σφυριά, έφαγαν το Ανήλιο (το βουναλάκι του Λίθινου) για να πάνε παραπέρα τον δρόμο. Αλλά αυτός συνέχιζε να πεύτει! Ένα μονομπλόκ που έριξαν, έμεινε στον...αέρα. Δουλειές του ποδαριού. Και ξαφνικά έγινε η κατολίσθηση (το πρώτο τρομερά ανησυχητικό σημάδι)  κατάντη του Θεογέφυρου.

Θα περίμενε κανείς να σημάνει συναγερμός στην Περιφέρεια και στον Δήμο Ζίτσας.
Έτσι κι έγινε:
Όχι όμως για το Θεογέφυρο. Ανησύχησαν για τον δρόμο και για το αρδευτικό αυλάκι!!!
Απέδωσαν (σωστά) το φταίξιμο σε διαρροές αρδευτικών υδάτων!
Κι έφτιαξαν (με απευθείας ανάθεση) καινούριο αγωγό, κόβοντας οριστικά τη συνοχή του δεξιού πλευρού του μνημείου, με τον όγκο του Ανήλιου.
Το Θεογέφυρο, ήταν πια στον αέρα...
Εργασίες επί εργασιών μέσα σε αρχαιολογική περιοχή χωρίς καμιά πιά αρχαιολογική άδεια!!!

Κάποιες φωνές που μιλούσαν για μέτρα, αγνοήθηκαν.
Οι "αρμόδιοι" μαζί με τους "ειδικούς", έκαναν για μια ακόμα φορά το "καθήκον" τους.
Η αξιοπιστία τους, θάφτηκε βαθιά μέσα στα μπάζα του Θεογέφυρου!

Σήμερα σηκώνουν τις πλάτες, λέγοντας ότι δεν ήταν δικιά τους δουλειά, σηκώνοντας απειλητικά και το δάχτυλο!
Όμως έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση:
Έστι δίκης οφθαλμός!